Na rynku wydawniczym ukazała się nowa publikacja pt. „Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Zbarażu 1893-1939. Jerzy Bestecki naczelnik gniazda sokolego w Zbarażu”. Autorem książki jest Zbigniew Bestecki, wnuk przedwojennego naczelnika gniazda „Sokoła” w Zbarażu. Pretekstem do jej napisania książki sztandar gniazda TG „Sokół” w Zbarażu przechowywany przez rodzinę Besteckich od kilkudziesięciu lat.
Zbigniew Bestecki napisał niezwykle cenną i ważną źródłowo książkę. W pierwszej części pisze o Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Zbarażu, w dalszej przedstawia rzetelną publikację biograficzną prezentującą życie oraz dorobek zawodowy i społeczny Jerzego Tomasza Konstantego Besteckiego (1888-1944), swojego dziadka. Materiały źródłowe obejmują w większości zachowaną dokumentację i pamiątki będące w posiadaniu rodziny Besteckich pochodzącej ze Zbaraża. Materiały w większości są publikowane po raz pierwszy. Bestecki dokonał tym samym solidnej kwerendy archiwalnej i bibliotecznej. Poświęcił wiele czasu na krytyczną analizę historyczną trudnego źródła historycznego, skrupulatnie i z pasją, a zarazem stosując jakże potrzebną krytykę źródła historycznego, opisał zdarzenia z życia codziennego bohatera swojej książki. Przede wszystkim autor rzetelnie opracował i utrwalił biografię Jerzego Tomasza Konstantego Besteckiego (1888-1944), przeplatając jego dzieje z dziejami rodu Besteckich. Całość pracy jest utrzymana w konwencji publicystyki źródłowej, zapisów kronikarskich i przystępnej dla wszystkich czytelników prozy.
Jerzy Bestecki był urzędnikiem państwowym. Pracował wiele lat w Izbie Skarbowej we Lwowie Oddział w Zbarażu. W 1904 r. wstąpił do „Sokoła” w Zbarażu. Jako Komendant Stałej Drużyny Polowej należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, brał udział z bronią w ręku w działaniach niepodległościowych. W 1911 r. został naczelnikiem „Sokoła” w Zbarażu. Jerzy Bestecki był także naczelnikiem VI. Okręgu Tarnopolskiego „Sokoła”. Autor książki dokładnie opisał i udokumentował jego bardzo bogatą i aktywną działalność honorową, społeczną i publiczną.
Autor poprzez opublikowanie swojej książki oddał hołd oraz utrwalił od zapomnienia ludzi walczących o polskość na Kresach Wschodnich. Główną pamiątką i relikwią jest uratowany sztandar zbaraskiego „Sokoła”, który autor opisał szerzej w zakresie tematyki jako zabytku. Ponadto opisał i zrekonstruował tworzenie sztandaru i jego opisy, a także szarfę sztandaru i gwoździe fundatorów. Sztandar był przechowywany przez rodzinę Besteckich, która chroniła go z narażeniem życia przez 82 lata, nikomu go nie odstępując. Sztandar był w rodzinie przechowywany jako ważny symbol Sokolstwa, Polski i kultury oraz tożsamości narodowej.
Ponadto autor książki opisał i udokumentował własność sokolą, gniazdo oraz budynek Sokolni w Zbarażu, który można powiedzieć, że stanowi jedną z polskich stanic na ziemiach Wschodnich Rzeczypospolitej. Metodą wydarzeń chronologicznych i poszerzonych opisów Zbigniew Bestecki opracował i utrwalił historię „Sokoła” w Zbarażu. Publikację wzbogacają elementy treściowe, ikonograficzne i dokumentalne zdjęcia. Ważnym aspektem dokumentującym jest wykorzystana w książce relacja przedstawiciela najbliżej rodziny, jako świadka historii.
Cenne są zapisy i składy zarządów oraz aktywnych działaczy zbaraskiego „Sokoła” udokumentowane zostały zdjęciami sokołów i ich dokumentów. Zapisy dotyczą też programu i działalności gniazda zbaraskiego, wielu uroczystości narodowych, patriotycznych i wystąpień oraz pokazów i popisów gimnastycznych, udziału w zlotach sokolich i wycieczkach. Polowe Drużyny Sokole, które autor opisał ich działalność w Zbarażu, były istotną siłą niepodległościową. Z tych szeregów wywodziła się bardzo znaczna i licząca się masa ochotników, którzy wstępowali do Legionów Polskich.
„Po rodzinnych uzgodnieniach (…) po opublikowaniu tej książki, następnym krokiem będzie przekazanie jako darowizny większości oryginałów do muzeum”. Rodzina ma zamiar przekazać te cenne eksponaty kultury polskiej do powstającego powstającej filii Muzeum Narodowego w Lublinie. Obiekt „obecnie nosi nazwę Muzeum Ziem Wschodnich Dawnej Rzeczypospolitej, lecz są rozpatrywane inne propozycje nazw jak: Muzeum Kresów, czy może Dziedzictwo Kresów” – pisze autor publikacji.
Powyższy tekst stanowi wybrane fragmenty recenzji dra Andrzeja Boguckiego